Raglan

Vorige week is als laatste bezoek (oma) Ans weer naar Nederland vertrokken. De kinderen hebben nog steeds vakantie. We besluiten het laatste weekend van de vakantie het hele 'zomer -kampeer seizoen' af te sluiten met een weekend Raglan. Dit is het surfparadijs van Nieuw-Zeeland. Het ligt 2 uur rijden van Auckland vandaan aan de Westkust. Pier en Agnes en 3 van hun jongens vergezellen ons.
Vrijdagmiddag vertrekken we en na een makkelijke rit komen we aan bij onze accommodatie. Het heeft prachtige uitzichten over de zee en het strand. We koken gezellig samen in het huisje, terwijl de kinderen zich vermaken met spelletjes. Zaterdag moet er natuurlijk gesurft worden. Voor Roeland de eerste keer. Het strand van Raglan is enorm lang en prachtig in een kom gelegen. Ook prima voor een lekkere wandeling. Na een geweldige middag, borrelen we bij een lekker vuurtje. Koen verzorgt de muziek, altijd gezellig. Na het avondeten komen de 'sterke' verhalen op gang en wordt er 1,5 uur lang het ene na het andere grappige, pijnlijke en stoere verhaal verteld. Hierbij wint het gezin van Pier met z'n 4 jongens natuurlijk met gemak.

Zondags straalt de zon ons tegemoet, een ware zomerse dag. Na een heerlijk ontbijt buiten op het dek van ons huisje vertrekken we weer naar het strand. Floor en Anne krijgen 'surfles' van de jongens en iedereen geniet.! En na een lekkere late lunch bij een café in Raglan vertrekken we weer naar Auckland.

De vakantie is nu echt voorbij. Het zomerse gevoel nog niet. Nieuwe plannen zijn alweer gemaakt. Dit gaan we zeker vaker doen. Wat geweldig toch al die leuke activiteiten onder handbereik.

Genieten van en met (O)ma Ans

(Oma) Ans was alweer voor de 9de keer in Nieuw Zeeland.  Toch wel heel bijzonder dat ze op haar leeftijd toch elk jaar weer de lange vlucht boekt en een aantal weken bij ons logeert.  En als ze dan aankomt zegt ze, na een 30 uur durende reis: "och, ging eigenlijk best wel snel". Voor ons is het wel ieder jaar bijzonder om haar weer in goede gezondheid te mogen begroeten. En ook bij het afscheid toch telkens weer even 'slikken', omdat een jaar dan ineens ook wel weer heel lang is voordat we haar weer zullen zien. En voor onszelf toch ook weer even een confrontatie; we blijven weer 'eenzaam' achter in dit land ver weg van alle dierbaren.

Ze logeert zowel bij Hildeke als bij ons, en "verhuisd" iedere week naar het andere huis.  Ze geniet van ons leventje en kijkt naar de diverse sporten van de kinderen.  Uiteraard doen we ook diverse uitstapjes, zoals een dagje naar de westkust, naar het strand, naar de shopping mall en het laatste weekend naar Rotorua. Dit was een wens van Ans om nogmaals naar de prachtige Waiotapu te gaan, de spectaculaire natuur bij Nieuw Zeeland’s meest kleurrijke vulkanische gebied.

Langzaam wandelende door dit bijzondere park. zien we de unieke vulkanische activiteit,  De dag erop bezoeken we de Waimangu Volcanic Valley.  Ook hier heel veel vulkanische activiteit en een prachtige wandeling door de prachtige natuur naar een bijzonder meer. 2 dagen veel gewandeld en heel veel moois bekeken.  Er zijn maar 6 plaatsen in de wereld waar dit soort vulkanische activiteit te zien en we voelen ons bevoorrecht om dit alles te mogen bekijken.

Verder genieten we iedere na-middag van een lekker glaasje Nieuw Zeelandse wijn en natuurlijk iedere avond de kinderen een lekkere avond- welterusten kus en knuffel geven als ze in hun bedjes liggen.

En nu is ze weer naar Nederland. Maar we hebben geproost de laatste avond; dat we elkaar in goede gezondheid volgend jaar weer mogen begroeten!  Dag lieve oma, dag mama, dag Ans, het was fijn je weer te zien!

Meer foto's:

• Oma in Nieuw Zeeland
• Rotorua

Familie bezoek

De zomervakantie voor de kinderen eindigde hier begin februari. Twee dagen naar school en toen was er alweer een Nationale vrijde dag. En dat was ook het moment dat de vader en moeder van Kitty voor de tweede keer naar Nieuw Zeeland kwamen. Dus konden we hun eerste dag heerlijk met z'n allen vrij doorbrengen. We praten bij en maken een wandelingetje over het strand en de klif bij Murrays Bay. Harry is een stuk beter 'ter been' als 2 jaar geleden, wat erg fijn is zodat we dit soort dingen nu wel kunnen doen en hij het land ook wat meer kan beleven.

Die eerste weken school voelden nog steeds als een soort verlengde vakantie, want de sporten nog niet begonnen, met het bezoek hier, de vele uitstapjes die we ondernemen en nog steeds prachtig zomerweer. Die eerste week slepen we Harry en Marie-Jose mee naar het strand voor het vieren van een verjaardagsfeestje, altijd fijn, wijntjes drinken met uitzicht op zee en spelende kinderen, de bbq op het strand voor de nodige hongerige buiken en dan tot zonsondergang blijven zitten om vervolgens bij vrienden nadat het donker geworden is nog weer even verder af te zakken. Verder nemen we ze mee naar de Westkust om te zwemmen en te surfen, vieren we de verjaardag van Anne bij ons zwembad en bbq-en we en gebruiken de pizza oven.
Qua weer is de zomer nog steeds in volle ga

ng, temperaturen meestal rond de 24 graden en lekker veel zon.

En als Harry en Jos na een week vertrekken voor hun rondreis over het Zuidereiland, komen Jos en Katja, de broer van Roeland en zijn vriendin in Nieuw-Zeeland aan. Wat geweldig ook voor Roeland om hen weer te zien, alweer 2,5 jaar geleden dat ze elkaar zagen! Ze wisselen logeren bij Hildeke af, met logeren bij ons en reizen zelf rond met een gehuurde auto over het Noordereiland. Zo ontmoeten we ze dat eerste weekend bij Goat Island, een plek waar je prachtig kan snorkelen en wij met onze vrienden en kinderen een weekeindje hebben gekampeerd. Ook hier weer geweldig gezellig met een kampvuur in de avond, gitaarmuziek en natuurlijk snorkelen.

Ook met Jos en Katja plannen we een aantal mooie uitstapjes. We lopen samen met hen en Hildeke en onze neef Piet de Tongariro crossing voor de tweede keer. Wederom geweldig. We slapen met z'n allen in een mooi huisje met uitzicht op de vulkaan. De wandeling is geweldig, maar zeker ook dat we dit met z'n allen kunnen doen maakt het speciaal.

Verder gaan we met Jos en Katja een dagje naar Waiheke Island, het "wijn" eiland hier voor de kust. Roeland neemt een dagje vrij en met een gehuurde auto toeren we over het eiland. Lekker in een rustig tempo luieren we wat op een van de stranden, lunchen we met een heerlijke visschotel bij een restaurantje aan zee, rijden we over dirt roads om het eiland te bekijken en wandelen we in een uniek landschap bij Stoney Batter, waar enorme rotsblokken liggen die duizenden jaren geleden door een vulkaan daar uitgespuugd zijn. En natuurlijk aan het eind van de dag naar een van de wijnboerderijen om daar een onder het genot van een goed glas wijn van het prachtige uitzicht over de Hauraki Gulf te genieten.

Eind februari wordt Hildeke, Roelands zus 50 jaar. We vieren dit met dus Roelands halve familie op een camping aan zee. Ronald heeft de boot mee, dus er wordt door enkele mannen ook nog gevist. Verder heel veel spelen op het grasveld en natuurlijk samen veel bijpraten en van elkaars gezelschap genieten.

En zo vliegen die eerste schoolweken voorbij en is het alweer half maart als Harry en Jos terug komen van het Zuidereiland. Ze hebben een prachtige reis gemaakt en hebben genoten van het Nieuw-Zeelandse landschap. En dan langzaam beginnen de sporten toch weer op te starten en is het voor Harry en Jos leuk om de kinderen hier wat meer in actie te zien. Ze kijken bij een basketbaltraining van Roeland en Floor, een wedstrijd, kijken bij Anne's hockeytraining en bij Bas zijn atletiek. En door het betere lopen van Harry hebben we nu de mogelijkheid om de wandeling te doen door het Nieuw-Zeelandse oerbos, wat hij vorige keer echt niet kon lopen, maar wel een heel mooie omgeving vond. Dus nu wel gelukkig en we genieten.

En dan is toch echt de tijd voor zowel Jos en Katja als Harry en Jos gekomen om weer terug te gaan.
Het was geweldig ze hier te zien, een stukje van ons leven met hen te delen en weer even bij gepraat te zijn.

Bas gaat een week met school op kamp, heeft een geweldige tijd maar komt eindeloos vermoeid en zonder stem terug. Hierna Anne op kamp.

En dan is het alweer tijd voor Ans, de moeder van Roeland. Afgelopen dinsdag is zij aangekomen voor alweer de 8e keer in Nieuw-Zeeland. Het blijft geweldig bijzonder iedere keer dat ze die hele reis in haar eentje zo betrekkelijk makkelijk onderneemt.

En zo wisselen wij ons leventje momenteel af met het ritme van school, werk en sport, met bezoek, uitstapjes en vele feestelijke etentjes. En het einde is nog niet in zicht. Er is alweer een nieuw kampeerweekend gepland met onze vrienden en Kitty gaat in mei met de boekenclubdames een weekeinde weg in een groepshuis inclusief verwarmd zwembad en uitzicht op zee. En aangezien een van de mannen onze club beschrijft als: "The drinking girls with a reading problem" weten we een ding zeker, dat wordt feesten!

Het wordt door ons vaker gezegd; het leven is soms net een hele lange grote vakantie hier!

Great Barrier Island; een stap terug in de tijd

Als we op de heldere dagen uit het raam kijken zien we in de verte een groot eiland, genaamd Great Barrier Island, zo genoemd omdat het als een grote barrière de Hauraki Gulf, de zee rond Auckland, beschermd tegen de invloeden van de Pacific Ocean. En iedere dag als we dan zo in de verte dat eiland zien liggen, vragen we ons ook af hoe dat dan daar zal zijn. En dus besloten we dit jaar eens niet ver te reizen en veel onderweg te zijn, maar onze auto met spullen op de veerboot te zetten en te kiezen voor een rustige kampeervakantie.

De tweede dag van 2014 vertrekken met een enorm volgepakte auto naar de kleine ferry, die in de haven van Auckland ligt. Het is een prachtige, zonnige dag en de zee is als een 'spiegeltje' zo glad. We zitten buiten op het dek en met de zon op ons gezicht glijden langzaam Auckland en de nabije eilanden aan ons voorbij. Het is nog druk hier op zee met de vele boten. We genieten van de mooie uitzichten en het zeeleven. Dat is eens wat anders als zelf autorijden, onze vakantie is al begonnen! Onderweg worden we getrakteerd op dolfijnen en 2 walvissen. De kapitein vindt dit zo leuk dat hij met de ferry probeert dichterbij de walvissen te komen. Na 4½ uur varen bereiken we dan eindelijk Tryphena, de aanlegsteiger van het eiland. Rijdend in de auto krijgen we meteen een indruk van dit eilandleven. Smalle weggetjes die al kronkelend omhoog en omlaag langs de heuvels gaan. Telkens mooie uitzichten over zee en prachtige witte stranden. En de tegenliggers zwaaien telkens vrolijk als je langsrijdt, soms op elkaar wachtend om te passeren, want de wegen zijn vaak te smal om tegelijk naast elkaar te rijden. Het eiland is 35 km lang en op z’n breedst 18 km, er wonen maar 850 mensen. Over smalle weggetjes rijden we richting de oostkust, de kust waar de grote oceaan gezorgd heeft voor mooie baaien en witte zand stranden. Na bij enkele campings gestopt te zijn vinden wij onze favoriet. Na 2,5 kilometer over een 'dirt road' (ongeasfalteerde weg) gereden te hebben komen we bij een prachtige camping met gedeeltelijk bosterrein en gedeeltelijk open grasland met uitzicht op een rustige baai, een riviertje en een mooi strand. Het is een DOC camping. De Department of Conservation (DOC) is de landelijke vereniging die zorgt voor de natuurbescherming en de nationale parken. 60% van de grond op het eiland is in bezit van deze vereniging en zij dragen zorg voor de wandelpaden, de hutten in de bergen en dus ook de kampeer terreinen. Het kampeer terrein heeft alleen de basis voorzieningen, zoals stromend water, wat rechtstreeks uit de rivier komt, en een toilet (septische put). We zetten de grote tent op 'het mooiste plekje van de mooiste camping van Nieuw Zeeland', volgens de Great Barrier folder. En het genieten kan beginnen!

Vanaf onze camping moeten we twee kleine riviertjes door waden en wat grasland oversteken om bij ons privé strand te komen, een langgerekte baai. Bij laagtij kunnen we nog twee baaien verder lopen, ieder weer met zijn eigen strandje. De afwezigheid van enig ander geluid als de wind, de vogels, in groot aantal en de branding, is enorm ontspannend. Onze plek leent zich voor lekker in de natuur spelen voor de kinderen, die beestjes zoeken, vogels fotograferen, op de schommel spelen en verder heel veel gewoon 'niksen' en genieten van de rust. Niet alleen door het gebrek aan geluid komen we tot rust,

Als we na een aantal dagen op zoek gaan naar winkels, blijken er alleen een aantal kleine winkeltjes te zijn waar de dagelijkse spullen te koop zijn, zoals fruit en groente. Er zijn geen centrale voorzieningen voor elektriciteit of water. Alle huizen hebben hun eigen zonnepanelen, generatoren en water voorzieningen, meestal gekookt water afkomstig uit de riviertjes. Over het hele eiland is er weinig mobiel en internet bereik. En betalen met je kaart via een pinapparaat is alleen te vinden in de enkele winkeltjes, waar je dan ook meteen maar extra pint om genoeg cash op zak te hebben. Dit alles maakt dat we ons toch echt af en toe een stapje terug in de tijd wanen.
Op het eiland zijn ook weinig restaurantjes te vinden, en zo blijken dat de meeste ook nog eens op zondag gesloten zijn. Maar natuurlijk weten wij toch altijd wel de lekkere restaurantjes te vinden en is er dus net genoeg op dit eiland om toch ook af en toe nog een beetje luxer vakantie te genieten. Iedereen op het eiland loopt met een grote glimlach op zijn gezicht en iedereen groet elkaar. Heerlijk vinden we het.

Na een week op het strand liggen, spelen, zwemmen in de zee en in de Hotpools, body boarden op de golven of van de duinen af, wandelen, barbecueën, schommelen, visjes zoeken, lezen en niks doen, is het tijd voor wat meer activiteit. Rugzakken volgepakt beklimmen we de Mount Hobson, het hoogste punt van het eiland met een waanzinnig 360 graden uitzicht. We slapen in 2 hutten en genieten van de prachtige natuur. Wederom is goed te merken dat toeristen het eiland nog niet ontdekt hebben. In de eerste hut hadden we gezelschap van een Duits meisje en in de prachtige, nieuwe 2de hut waren we helemaal alleen, terwijl het toch echt hoog seizoen is. Het uitzicht is fantastisch over het eiland heen richting Little Barrier, een ander eiland. We genieten van de zonsondergang en voelen ons rijk zo alleen op die berg in onze privé hut met zo'n fantastisch uitzicht!

De laatste 2 dagen slapen we in een lodge, met warme douche en prima restaurant. Uitrusten van de wandeling en nog met de kajak de prachtige rustige baai op.

Wat een prachtig eiland. Ik zou eigenlijk iedereen willen aanraden om dit eiland te bezoeken, maar ik doe dit niet. Laat dit paradijs nog maar even gewoon paradijs zijn, zonder massa toerisme!



Even vooraf aan het kijken van de foto's bij dit verhaaltje:
Lang geleden leefden er in Nieuw Zeeland geen zoogdieren. Met de komst van de mens, ongeveer 1000 jaar geleden zijn er ook zoogdieren meegekomen, zoals konijnen, ratten, opossums en varkens. De grotere zoogdieren vonden al die rare vogels een heerlijke buit en veel vogels zijn nu dan ook bedreigd. Om goede omgevingen te creëren voor deze vogels zijn er gebieden waar geprobeerd wordt deze zoogdieren te laten verdwijnen en de oorspronkelijke vogels weer meer kans te geven. Great Barrier Island is zo een gebied en het is hier aardig gelukt om de roofdieren weg te krijgen. De konijntjes huppelen nog wel vrolijk rond, maar die doen normaal gesproken niet zo veel kwaad. Resultaat is dan ook dat er ongelooflijk veel mooie vogels zijn en dat vind Bas natuurlijk weer prachtig. Met camera en zoomlens is hij veel op pad geweest om de Kingfisher (ijsvogel), Kaka (bruine papegaai), Shag (aalscholver), Brown Teal (eenden soort), Banded Rail (geelbandral), Robin, Oystercatcher en meer te fotograferen. Dus de vele vogelfoto's zijn van Bas zijn hand.

Meet the typical Kiwi

Wie of wat is nu een echte Kiwi? Wanneer mag je jezelf hier zo noemen vragen wij als geëmigreerde Europeanen ons wel eens af.

Een leuk inzicht in dit geheel gaven de uitslagen van een landelijke enquête die afgelopen jaar gehouden is onder de Nieuw-Zeelandse bevolking. Iets waar iedereen verplicht aan mee moest doen. De vragen gingen over waar je geboren bent, hoe oud je bent, je jaarlijkse inkomen, of je een eigen huis bezit etc.  Vorige week werden de gegevens bekend gemaakt. Wellicht leuk met jullie te delen, omdat het toch weer wat meer inzicht geeft in het leven hier en wellicht antwoord geeft min of meer op de bovengenoemde vraag.

Zo blijkt uit het onderzoek dat de typische Kiwi 38 jaar oud is, zo'n 28.500 NZ dollar per jaar verdiend (vergelijkbaar met 17.350 euro per jaar!!!), werkt in een service baan en zijn eigen huis bezit.

En welke 'afkomst' heeft deze Kiwi dan? Zo blijkt twee derde van de NZ bevolking  Europeaan te zijn! Een kwart van de bevolking, zo'n 40% van de Aucklanders, is niet in Nieuw-Zeeland geboren! Dit is een van de hoogste percentages van de wereld.De Aziatische bevolking is verdubbeld in 12 jaar van 4 naar 8% van de bevolking. Twee derde van hen leeft in Auckland, waar bijna een op de vier Aucklanders dus Aziaat is.
Tja, we hebben al wel eens vaker gezegd, zeggen het in ieder geval vaak hier, wat of wie is nu eigenlijk een echte 'kiwi'? Meestal zeggen de mensen hier dan dat je toch minstens een aantal generaties voor je moet hebben die hier al woonden, je opa of overgrootmoeder dus die dan vanuit Engeland hierheen geëmigreerd is ooit.... Maar dat percentage is echt niet groot. Of dan toch die Islanders/Maori's die hier oorspronkelijk aankwamen, ook maar een klein percentage van de totale bevolking zo blijkt.

Nieuw -Zeeland; een emigratieland bij uitstek, dat blijkt.
En dat is nu ook zo leuk hier. Niemand vind het raar als je met een accent praat. Dat doet namelijk iedereen, alleen net even met zijn eigen accent, inclusief de 'kiwi' zelf, die wij soms niet kunnen verstaan omdat ze zo plat Engels praten. Niemand vind het raar als je zegt dat je wellicht nog niet helemaal gesetteld bent, want dat proces kennen ze allemaal. Niemand vind het raar als je als nieuw kindje op school komt en nog geen Engels praat. Iedereen is open naar de ander zijn cultuur, men omarmt hier die diversiteit.

En tja, dan dat jaarlijks gemiddelde inkomen. Ook dat hebben we al eens aangehaald. De mensen hier hebben echt veel minder te besteden dan in Nederland. De kostten in levensonderhoud zijn hoog en de salarissen dus niet. De sociale zorg veel minder. Een beugel betaal je hier echt gewoon zelf, en dus heeft ook niet iedere puber er een. Pensioen moet je hier zelf bij elkaar sparen en wordt niet automatisch via het werk en overheid geregeld. Omdat er minder sociale steun is, wordt er veel gesponsord. Scholen houden allemaal jaarlijkse sponsoracties voor henzelf. Zo was er pas op Bas zijn school een 'garage sale', waarbij wekenlang spullen worden ingezameld van particulieren en winkeliers, die dan op een zaterdag op een soort markt/kermis worden verkocht. En dan kunnen ze de gymzaal weer opknappen of een digitaal bord kopen. Want overheidssubsidie is er echt niet. In het begin werd ik 'gek' van weer een vraag om een donatie. Iedere 'mufti day', wanneer de kinderen joepiejee in hun eigen kleding naar school mogen komen, moeten ze ook een geldstuk mee.
Maar ook hierin wordt je anders als je in deze cultuur leeft. De enorme commercie in Nederland is hier gewoon veel minder. Ook omdat mensen minder te besteden hebben natuurlijk. Kleding en vooral merkkleding is echt niet belangrijk. Korte broek, hemd en slippers in de zomer, trui erover in de winter, klaar alweer. De huizen en tuinen zijn veel minder 'spik en span'. Als mensen al geld over hebben, dan kopen ze liever een boot, zeggen we wel eens. Dat huis leef je ook minder in, je leeft vooral buiten. Maar wat we zelf merken is dat je dan anders aankijkt tegen de crisis in Europa, financieel gezien.

Dan wellicht nog interessant iets te vertellen over de Nieuw-Zeelandse cultuur en 'eigenaardigheden'. Dingen die ons opvallen is dat ze veel minder open en direct zijn als wij Nederlanders gewend zijn. Dat is wel eens lastig. Een vraag wordt al snel als kritiek opgevat. Een grapje die wij heel leuk vinden is hier 'not done'. Het is vooral wat meer Engels conservatief. Naar vrouwen/meisjes ben je beleefd. Uitgaan mag echt pas als je 18 bent, inclusief de alcohol dus. En win je de WK rugby, dan ga je niet lallend over straat of spring je in de grachten, maar sta je netjes klappend in de rij om de spelers te bedanken. Oudjaarsvuurwerk? Niemand heeft het behalve op de centrale door Auckland georganiseerde plek. En daar houdt ook iedereen zich gewoon aan, evenals stoppen voor een oranje stoplicht, een zebrapad, en netjes je afval meenemen als je op het strand of in een natuurpark bent geweest, ook dat van je hond in een plastic zakje!
Betrokken zijn bij je leefgemeenschap is de normaalste zaak van de wereld. Daar af en toe een bijdrage voor leveren, door afval op te ruimen, mensen in je buurt te helpen of je in te zetten voor de lokale school, wordt erg gewaardeerd.
Verder een hele bijzonderheid; het jaarlijkse grof vuil aan de straat zetten. wekenlang haalt iedereen zijn garage leeg. Oude matrassen aan de straat, kapotte banken, de lamp van overgrootmoeder (die dus uit Engeland kwam, kan je na gaan) etc. En als je je al verbaasd over die enorme bergen troep, dan wel over de bussen, aanhangwagens, karren die wekenlang langs die afvalhopen rijden. Meestal Maori mensen stappen uit en laden dan al die spullen op hun auto. Over doneren gesproken, wat een recycling hè!

Tja, verfrissend is het, het leven in een andere cultuur. Je wordt er ruimdenkend van, open, vrij, los van allerlei zaken die je belangrijk vind of denkt te vinden. Ruimdenkend naar andere culturen. Vrij, omdat je weet dat er altijd een nieuw begin te maken valt als je dat wil, op welk moment dan ook. Vrij van spullen, want ergens opnieuw beginnen met alleen enkele koffers, maakt dat er veel onnodige 'ballast' in die container zit. Open naar nieuw mensen, indrukken.

Je zou het zo iedereen eens aanraden :)!

En voorlopig houden we het er dan maar op dat de echte Kiwi dat lekkere groene fruit is.

Nederlanders

Als je zo ver weg woont is het fijn om van alle moderne techniek gebruikt te kunnen maken.  Telefoneren en Skypen, maar ook het gebruik van alle social media.  Zo hebben Floor, Kitty en Roeland alle drie een Facebook account en staan veel van onze foto's op Google+. We merken ook dat Facebook een leuk medium is voor snelle reacties en korte berichten, echter daardoor wordt deze Blogsite wat minder door ons bij gehouden.  Vandaar nu even een inhaalslag.

Op 11 januari wonen wij alweer 2 en een half jaar in Nieuw-Zeeland en loopt onze werk visa af. We zijn op dit moment bezig om "Permanent Residence" aan te vragen.  Vandaar nu weer eens een stukje met daarin wat meer aandacht voor het hele emigratieproces en ons leven op dit moment.

Voor diegenen die onze blog regelmatig lezen is het waarschijnlijk wel duidelijk geweest dat het eerste jaar hier best 'pittig' was. Het wonen hier, het land, de cultuur, alles was wel meteen fijn, maar het duurde toch echt een tijd voordat met name Kitty en Floor zich gesetteld voelden. Het tweede jaar verliep een stuk rustiger wat dat betreft. In het afgelopen jaar is er telkens meer structuur en ritme in ons leven gekomen. Natuurlijk ook doordat de kinderen zich telkens meer settelen op school, met vriendjes en in hun sportten. Alles is minder nieuw en meer herkenbaar. Ook de sociale contacten breiden zich telkens meer uit. Het is wel bijzonder dat hier veel Nederlanders bij zitten. Kennelijk is dat toch prettig. Zelfde taal, zelfde humor en allen hebben op enig moment hetzelfde proces doorgemaakt qua emigratie. Het is wel bijzonder te merken dat er vaak wordt gezegd dat het zo'n 3 jaar duurt voordat je je echt helemaal thuis voelt in een land. Wij voldoen dan wel echt aan deze regels uit het boekje.

Zo lopen we in de supermarkt en horen we Nederlands praten en raken al snel in gesprek, en vanuit hier ontstaat er een zeer goede vriendschap.  Of via het zaalvoetbal school team van Bas.  Hier speelt een Nederlandse jongen in, en al snel zijn we in gesprek met andere Nederlanders, en ook dit het begin van een goede vriendschap.  Inmiddels heeft Kitty zich ook aangesloten bij de Boekenclub, een 18-tal Nederlandse vrouwen die op maandelijkse basis bij elkaar komen om boeken te bespreken, en vooral gezellig te kletsen.

Klik hier voor de foto's

Langzamerhand doen we steeds meer activiteiten samen.  We zijn onder andere naar de Night Market geweest.  Auckland kent een hoog percentage inwoners afkomstig uit Azië (23%), en zij hebben de nacht markt traditie meegenomen. In de parkeer garage onder een winkelcentrum wordt wekelijks zo een nachtmarkt gehouden.  De markt bestaat uit een 200-tal stalletjes met vooral bedenkelijke kwaliteit, maar wel goedkope spullen, maar vooral een enorme keuze aan vooral Aziatisch eten. Als we door de drukte rondlopen wanen we ons toch echt even in Azië.

Klik hier voor de foto's

Afgelopen periode hebben we ook geregeld gezellige verjaardagsfeestjes gehad. Agnes (de vrouw die we in de supermarkt tegen kwamen) heeft een geweldig weekend georganiseerd vanwege Pier's verjaardag.  De locatie was de Kiwiana Lodge in Hua, een klein dorpje een uurtje ten westen van ons.  90% van de feestgangers is Nederlands en als al snel Blof en De Dijk door de luidsprekers schallen voelen we ons toch wel helemaal thuis.  We wandelen, abseilen, voetballen, basketballen, zwemmen in de zee, barbecueën, zingen en dansen en het wordt een bijzonder gezellig weekend.  2 weken later wordt Marko 50, en ook dit wordt een kampeer weekend op de camping bij ons favoriete Tawharanui, met een prachtig groot kampvuur op het strand, ook met vele Nederlanders.

Klik hier voor de foto's

Een van de (letterlijk) hoogtepunten van deze lente was de beklimnming van The Pinnacles, een bergtop in de Coromandel, een schiereiland ongeveer 2 uur rijden van Auckland.  Het is een klim met een 600 meter hoogte verschil.  We nemen de slaapspullen en eten mee in onze rugzakken en overnachten in een hut.  's-Ochtends vroeg hebben we een prachtig uitzicht om de omgeving.

Klik hier voor de foto's

Een heel ander soort wandeling was de 21 kilometer avond sponsorloop door Auckland voor het Nieuw-Zeelandse kankerfonds. Kitty vormde met enkele van de Nederlandse vrouwen een 'dreamteam" en met mooi verlichte accesoires op en over de wandelkleren begonnen ze rond 20.30 aan de tocht. Het was een bijzondere ervaring om de stad eens op zo'n andere manier mee te maken. De skytower prachtig verlicht, lopend door de op zaterdagavond druk bezochte uitgaanswijken, was het bijzonder de stad te ervaren. Niet te vergelijken met de vierdaagse in Nijmegen, het blijven hier toch serieuze en soms wat conservatieve mensen.

En zo gaan we weer op naar de kerst en zomer hier. We hebben een prachtige lente gehad qua weer, records zijn gebroken met temperaturen van 27 graden. Afgelopen zomer en najaar ook al enorm droog en warm. Benieuwd wat ons nu weer te wachtten staat.

Verjaardag

Vandaag ben ik 45 jaar geworden. Vanochtend werd ik wakker en hoorde ik in de keuken een hoop gerammel van bestek, sinasappelpers en heen en weer geren. Ik wist dat ze bezig waren de tafel mooi te dekken en ik wist dat ze straks zouden komen om me toe te zingen in bed en me mee te nemen naar de vrolijk versierde woonkamer en mooi gedekte ontbijttafel. Ik lag daar stilletjes van geluk te genieten in mijn bed. Gisteren een geweldig verjaardagsfeest gevierd op het strand, een half uurtje rijden vanaf Auckland. De zon scheen, we konden zwemmen, de kinderen speelden op het gras, iedereen had BBQ eten mee, lekkere wijn, taart, cadeau's, een gitaar en Ronald was met de boot gekomen dus er werd zelfs nog een vis gevangen om ter plekke te fileren en op de BBQ te doen. Het was een heerlijke middag/avond. Ik bedacht me hoe dankbaar ik ben voor mijn gezondheid, mijn gezin, mensen om me heen die met mij deze dag willen vieren. En natuurlijk iedereen die dit leest heeft met mij iets meegemaakt in mijn/zijn leven, allemaal bedankt voor iedere belevenis. Ik had zonder jullie nu niet op dit punt in mijn leven geweest! Op naar nog vele mooie jaren erbij!